Soms kom je dan tot de conclusie dat je Gods stem niet meer kon horen omdat je daar de tijd niet meer voor nam. Je had het immers zo druk. Je was zo moe. Eigenlijk was je meer bezig met wat je dacht dat de wereld van je verwachtte dan met wat God van je vroeg.
Dan is het goed dat je stil gezet wordt. Gedwongen wordt om heel veel los te laten. Want dan komt er rust en ruimte. Dan is er weer tijd om stil te zijn. De stilte waarin je jezelf tegenkomt. De stilte waarin je gesprekken voert met jezelf en met God. De stilte die confronterend is. De stilte waarin je op zoek gaat naar die plek in je binnenste waar je voelt dat God woont. Die plek waaruit jij je kracht weer mag gaan halen, je innerlijke bron. Die bron die energie geeft en niet vermoeiend is. Pas als je die bron, die plek weer gevonden hebt en de energie weer voelt stromen weet je dat het de goede kant uitgaat. Dan krijg je weer hoop en weet je wat er ook gebeurd Hij laat nooit los. Zelfs als je Hem niet meer kunt vinden wacht maar want Hij heeft jou allang gevonden.
In de hectische, drukke wereld waarin wij leven, de wereld die zoveel van ons vraagt is het nodig dat wij ons zelf zo nu en dan stil zetten. Regelmatig rustmomenten nemen. Want het gevaar is dat we als het goed gaat ons snel weer laten meesleuren. En dan weer vervallen in ons oude patroon. Bewust omgaan met onze tijd, bewust tijd maken voor onszelf en voor God. Stil zijn zodat je Gods stem kunt horen. Pas dan blijf je bij je innerlijke bron, de bron van de Heilige Geest die in ons leeft. De bron die God ons gegeven heeft. De bron die echt leven geeft.
Wat een prachtig stuk, en zo waar! We nemen vaak te weinigtijd voor de Heer en voor elkaar als broeders en susters!
BeantwoordenVerwijderenalbert M.