Volgende bijeenkomst 29 januari 2012

Stil gezet

Soms zijn er van die momenten in je leven dat je even stil gezet wordt. Momenten om terug te kijken naar wat er allemaal gebeurd is, welke keuzes je gemaakt hebt. Wat dit alles met jou als persoon gedaan heeft. Vragen komen dan naar boven. Waren het goede of verkeerde keuzes, wat heeft mijn lichaam voor signalen afgegeven? Heb ik daar goed naar geluisterd? Heb ik gedaan wat God van mij vroeg of heb ik mijn eigen weg gevolgd? Hoorde ik Gods stem nog wel door alle drukte in mijn hoofd? Of heb ik mezelf wijs gemaakt dat dit was wat God van mij vroeg?

Soms kom je dan tot de conclusie dat je Gods stem niet meer kon horen omdat je daar de tijd niet meer voor nam. Je had het immers zo druk. Je was zo moe. Eigenlijk was je meer bezig met wat je dacht dat de wereld van je verwachtte dan met wat God van je vroeg.

Dan is het goed dat je stil gezet wordt. Gedwongen wordt om heel veel los te laten. Want dan komt er rust en ruimte. Dan is er weer tijd om stil te zijn. De stilte waarin je jezelf tegenkomt. De stilte waarin je gesprekken voert met jezelf en met God. De stilte die confronterend is. De stilte waarin je op zoek gaat naar die plek in je binnenste waar je voelt dat God woont. Die plek waaruit jij je kracht weer mag gaan halen, je innerlijke bron. Die bron die energie geeft en niet vermoeiend is. Pas als je die bron, die plek weer gevonden hebt en de energie weer voelt stromen weet je dat het de goede kant uitgaat. Dan krijg je weer hoop en weet je wat er ook gebeurd Hij laat nooit los. Zelfs als je Hem niet meer kunt vinden wacht maar want Hij heeft jou allang gevonden.

In de hectische, drukke wereld waarin wij leven, de wereld die zoveel van ons vraagt is het nodig dat wij ons zelf zo nu en dan stil zetten. Regelmatig rustmomenten nemen. Want het gevaar is dat we als het goed gaat ons snel weer laten meesleuren. En dan weer vervallen in ons oude patroon. Bewust omgaan met onze tijd, bewust tijd maken voor onszelf en voor God. Stil zijn zodat je Gods stem kunt horen. Pas dan blijf je bij je innerlijke bron, de bron van de Heilige Geest die in ons leeft. De bron die God ons gegeven heeft. De  bron die echt leven geeft.

Een andere blik: the Passion

Op twitter was thepassion op (witte) donderdagavond 21 april trending object nummer 1 in Nederland.

Dat gaat tegen de trend in, zou je kunnen zeggen. Nederlandstalig popsongs in de context van een lijdensverhaal laat je anders kijken. Wellicht is dat wel eigentijds geloven. Met andere ogen in dezelfde context/omgeving staan. Het is toch wel bijzonder dat een lied “Geef me je angst”, heel anders klinkt uit de mond van de acteur die Jezus speelt dan dat je het regulier hoort uit de mond van Guus Meeuwis. Voor christenen is het vaak lastig om buiten de kaders te denken en voor anderen juist lastig om van buiten de kaders de diepere laag van het geloof te zien.

The Passion zorgde voor verbinding tussen die 2 zienswijzen en hopelijk doet Grace4You dat op 1^e paasdag ook! Het zou toch mooi zijn dat Jezus weer trending object nummer 1 wordt in Nederland.

Hartelijk welkom om 16 uur!

Pasen

Pasen.

Pasen, een prachtig feest maar ook een heel moeilijk feest. Want wat betekent dat nu dat Jezus voor mij het kruis heeft gedragen, dat Hij voor mij is gestorven en weer is opgestaan?

Is mijn pijn dan minder zwaar? Zijn dan ineens alle donkere dagen verdwenen uit mijn leven? Schijnt dan eeuwig en altijd de zon? Was dat maar waar.

En dan het onbegrijpelijke gevoel dat er iemand voor mij sterft. Ik, iemand die elke dag weer dingen fout doet, die zo vaak vergeet met God te wandelen . Ik, degene die vaak denkt: ik doe het wel alleen want ik voel God niet.  Ben ik dan zo belangrijk. Heeft Jezus mij dan zo lief dat Hij voor mij sterft?

Ja mag ik dan zeggen. Ik ben dus zo belangrijk. Er houd dus iemand zoveel van mij dat Hij dat voor mij over heeft. En dat maakt Pasen dan weer een prachtig feest want het geeft mij hoop. Het geeft mij een plek waar ik geliefd ben, waar ik thuis mag komen elke dag weer.

Ik heb dan veel aan het liedje van Matthijn Buwalda: Goede Vrijdag

Zet mij even stil bij Goede Vrijdag

Zet mij even stil op Golgotha

Eerlijk gezegd vind ik het moeilijk

Iemand die moest sterven in mijn plaats.

Maar toch wil ik me Uw lijden beseffen

Toch dank ik U dat U mij kwam redden.

U liep de extra mijl en stierf aan het kruis

U ging door de hel en ik mag naar huis.

Het is Goede Vrijdag en nu ben ik thuis.

thecross4you

As. zondag is de volgende bijeenkomst. Het is dan 1e paasdag. Best een bijzondere dag. Met Pasen gedenken Christenen dat Jezus is opgestaan uit de dood. Na goede vrijdag waarbij we het lijden en sterven van Jezus gedenken denken we bij Pasen aan zijn opstanding.

Door het sterven en de opstanding van Jezus herstelde God de relatie met de wereld.

God wil de puinhopen in je leven opruimen. Wat zeg jij:

• Ik ruim mijn eigen rommel op.
• Laat de rommel nog maar even liggen. 't Voelt best goed.
• Alstublieft neemt u mijn rommel mee ik krijg het in mijn eentje niet opgeruimd.

Kom zondag om 16.00 uur in 't Anker. Special guest is Gerlof Wiersma.

De kop is eraf

 Gisteren hadden we onze eerste bijeenkomst. Een opkomst van 60 mensen is best heel goed te noemen. Hierbij de bijlage in de Leeuwarder Courant


 

Afknapper

Gisteravond was ik uit eten met een collega. We zien elkaar niet heel veel en kennen elkaar nog niet zo lang, maar het contact is altijd goed en vertrouwd. Zo kun je dat soms hebben met mensen. Tijdens het eten kwam ons gesprek op God en geloven. Ze vertelde dat ze wel "christelijk" opgevoed was, maar dat het haar niet zoveel had gebracht. Nu gaan haar kinderen wel naar een christelijke basisschool. En zo kwam de vraag van haar 11-jarige dochter: "Mam, geloof jij eigenlijk in God?" Het antwoord ontweek ze door de vraag terug te ketsen naar haar dochter, maar het zette haar aan het denken. Want eigenlijk kan ze zich niet voorstellen dat er niet "iets"is, want dan zou de bedoeling van dit leven zo nutteloos zijn. Maar ze heeft God nog nooit ervaren.

Alweer wat jaren geleden, kort na haar trouwen, werd ze uitgenodigd door de kerk in haar nieuwe woonplaats voor een gespreksavond. Ze ging er naar toe met de verwachting dat ze daar wel haar vragen kon stellen. Dus ze verzamelde moed en gaf daar aan dat ze eigenlijk heel veel vragen had over het geloof en dat ze niet goed wist hoe ze daar verder mee kon.

Gedesillusioneerd ging ze naar huis. De "kerk" had haar geen antwoord noch duidelijkheid kunnen geven. De discussie die avond verzandde in een uiteenzetting van diverse stromingen binnen de kerk, waarbij de een zus geloofde en de ander zo. Namen van diverse theologen passeerden de revue, maar over God werd met geen woord gerept.

Deze afknapper heeft er mede voor gezorgd dat ze de kerk, maar ook God links heeft laten liggen. Toch blijft het aan haar knagen, geeft ze toe. Diep in haar hart ervaart ze een verlangen naar een plek waar je veilig bent, waar ze mag zijn zoals je bent. Ze vraagt me of ik dan kracht van God ervaar in mijn leven. En ja, dat ervaar ik. En dan vertel ik haar hoe en wanneer ik kracht van God ervaar, maar ook vertel ik haar dat ik in mijn leven ook periodes ken waarin ik dat minder ervaar dan ik zou willen. Kortom, ik ben ook maar een gewoon mens.

Zo hebben we op een gewone vrijdagavond eigenlijk een heel bijzonder gesprek gehad. En na dat tegen elkaar gezegd te hebben, zijn we weer uit elkaar gegaan. Ik geloof dat God met haar bezig is. Er komt vast ooit een vervolg...